جزيره بحرين واقع در جنوب خليج فارس، تا اوايل دوران قاجار تحت نظر ايران اداره مي‏شد ولي پس از چند سال، انگليسي‏ها به بهانه اينکه ايران فاقد نيروی دريايی است، طي قراردادی با قاجار، حفظ امنيت خليج فارس و بحرين برعهده نيروی دريايی بريتانيا گذاشته شد. اين حاکميت که بيش از يکصد و پنجاه سال به طول انجاميد، بعدها به طور مکرر مورد مخالفت دولت‏هاي وقت ايران واقع مي‏گرديد ولی هر بار به نحوی با شکست مواجه مي‏شد. در نهايت وقتی که ايران در سال ۱۳۶۶ شمسی در لايحه تقسيمات کشوری، بحرين را استان چهاردهم ايران اعلام کرد، موجی از مخالفت در کشورهای عربی را برانگيخت. در اين ميان شاه که نمي‏خواست حمايت کشورهای عربی را از دست بدهد و ضمناً برای اينکه بتواند حاکميت ايران نسبت جزاير ديگر خليج فارس از قبيل تنب کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی را تثبيت کند، يکباره و به طور ناگهانی، تصميم خود را مبني بر چشم‏ پوشی از ادعاهای ديرينه ايران به بحرين اعلام نمود و پس از آن، دولت، ميانجي‏گري دبير کل سازمان ملل را در اين مسأله تقاضا کرد. بنابراين در ۲۱ ارديبهشت ۱۳۴۹ ش برابر ۱۱ می۱۹۷۰ میلادی شورای امنيت براساس گزارش هيئت اعزامی به بحرين مبنی بر تمايل اکثريت قاطع اهالی بحرين به استقلال، قطعنامه ه‏ای صادر کرد که مفاد آن قطعنامه مبني بر لزوم استقلال بحرين، در ۲۴ ارديبهشت آن سال به تصويب مجلس شورای ملی ايران رسيد. هنوز استقلال بحرين رسماً اعلام نشده بود که هيئت حسن نيت ايراني راهي بحرين شد و هيئتی نيز از آنجا به ايران آمد. سرانجام اين جزيره مهم و استراتژيک و سرشار از منابع انرژی در ۲۳مرداد ۱۳۵۰ شمسی اعلام استقلال کرد و ايران نخستين کشوری بود که يک ساعت پس از اعلام استقلال، آن کشور را به رسميت شناخت.